ယင္းအခ်ိန္မွာ ခရီးသယ္တစ္ေယာက္စြာ ကမ္းစပ္ကနိန္ဗ်ာယ္ ျမင္းနန္႔ျဖတ္ကူးနိန္ေရ လူတိမ်က္ႏွာကို တစ္ ေယာက္ခ်င္းဇ လိုက္ၾကည့္နိန္ဘာေရ။ သမၼတဂ်က္ဆင္ဖာ ျဖတ္ခါနီးမွာ "ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုဖက္ကမ္း ေခၚ လား ပီးလို႔ရပါဖို႔လား။" လို႔မိန္းလိုက္ပါေရ။ သမၼတ ဂ်က္ဖာဆင္က တံု႔ဆိုင္းမနိန္ဘဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါေရ။ လူႏွစ္ေယာက္ ျမင္းတစ္ေကာင္ကိုစီးပနာ တဖက္ကမ္းကို ခ်ေခ်ာခ်ခ်ဴ ေရာက္ လားပါေရ။ ကမ္းကိုေရာက္ ေတအခါ သမၼတအဖြဲ႔ထဲက လူတစ္ေယာက္က "အခင္၊ ဇာျဖစ္လို႔ သမၼတႀကီးကိုရီြးပနာ အကူအညီေတာင္း ရပါေလ" လို႔ မိန္းလိုက္ပါေရ။
ယင္းစကားကို ၾကားေရခါယင္းလူေယ ေၾကာက္ၿပီးေက တခႏၶာလံုးတုန္လွဳပ္လားပါေရ။ "ကၽြန္ေတာ္ သမၼတ ႀကီးမွန္း မသိ႐ိုးအမွန္ဘာ။ "ကၽြန္ေတာ္ ျမင္းစီးေရလူတိ မ်က္ႏွာကို ဂရုတစိုက္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ေတခါ အား လံုး မ်က္ႏွာမွာ "မရ" ဆိုစြာ အမူအယာကိုတိြရၿပီးေက၊ ယင္းလူတစ္ေယာက္တည္း မ်က္ႏွာမွာရာ "ရေရ" ဆို စြာအမူ အယာကို တိြလိုက္ရလို႔ အကူအညီေတာင္းမိစြာဘာရာ။" လို႔ေျပာလိုက္ ပါေရ။
ဘ၀သင္ခန္းစာ။ ။ "ရေရ" ဆိုစြာအမူအယာကို မ်က္ႏွာထက္မွာတင္လိုက္စြာနန္႔ လူတစ္ေယာက္ မွာ ရွိနိန္ေရ အနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက်၊အပိတ္ပင္ အဟန္႔အတားတိ အားလံုးပြင့္လားေရဆိုစြာကို သတိျပဳ ကတ္ပါ။ ေဒနိန္႔ကစပနာ "ရေရ"ဆိုစြာအမူအယာကို မ်က္ႏွာထက္မွာ ထာ၀ရတင္ထားကတ္ပါေမ သူငယ္ ခ်င္း႐ို႕။
KWKhaing (AMP)
No comments:
Post a Comment